NuŻeniec ludzki
Re: NuŻeniec ludzki
Nużeniec ludzki (Demodex folliculorum)
Występuje u 9 na 10 badanych osób i jest rozpowszechniony na całym świecie. Pasożyt ten dorasta do 0,4 mm długości (najczęściej 0,2-0,3 mm). Pasożytuje w mieszkach włosowych oraz gruczołach łojowych, szczególnie w okolicy nosa i ust. Odżywia się łojem i przesączem osocza krwi. Częściej występuje u ludzi z łojotokiem (do skóry tłustej łatwiej przywiera kurz). Przenoszony jest wraz z kurzem, przez kontakt bezpośredni z osobą zarażoną, przez stosowanie tych samych przyborów kosmetycznych, ręczników i ubrań. Profilaktyka polega na utrzymywaniu w czystości skóry i ubrań oraz oczyszczaniu skóry z zaskórników za pomocą płynów odkażających i peelingu enzymatycznego lub ziarnistego.
Na ogół nie wywołuje poważnych objawów chorobowych. Niekiedy może powodować zapalenie gruczołu łojowego lub mieszka włosowego, uniemożliwiając wydzielanie łoju. Objawem jest wówczas stan zapalny, ból i powstanie ropnia (pryszcz ropny). Wrażliwe osoby odczuwają lekkie swędzenie skóry w miejscach przebywania nużeńców, zwłaszcza gdy te aktywnie wnikają w głąb mieszka lub gruczołu łojowego. Przyczynia się do powstawania wągrów (zaskórników). Odchody nużeńca mogą u niektórych osób wywoływać stany alergiczne. Jego obecność sprzyja zakażeniom bakteryjnym, zwłaszcza w przebiegu trądziku i zapalenia łojotokowego skóry.
Nużeńca można wykryć badaniem mikroskopowym zaskórników lub całych torebek włosowych umiejętnie wyrwanych pęsetą, zwłaszcza tych zaropiałych. Na końcówce (tej tkwiącej w skórze, po wewnętrznej stronie) wągra niekiedy zaobserwować można poruszającego się nużeńca. Jest trudno zauważalny gołym okiem z powodu podobnej barwy pasożyta do barwy masy rogowo-łojowej wągra.
Fragment tekstu Agaty Gałaj(kafeteria.pl)
Występuje u 9 na 10 badanych osób i jest rozpowszechniony na całym świecie. Pasożyt ten dorasta do 0,4 mm długości (najczęściej 0,2-0,3 mm). Pasożytuje w mieszkach włosowych oraz gruczołach łojowych, szczególnie w okolicy nosa i ust. Odżywia się łojem i przesączem osocza krwi. Częściej występuje u ludzi z łojotokiem (do skóry tłustej łatwiej przywiera kurz). Przenoszony jest wraz z kurzem, przez kontakt bezpośredni z osobą zarażoną, przez stosowanie tych samych przyborów kosmetycznych, ręczników i ubrań. Profilaktyka polega na utrzymywaniu w czystości skóry i ubrań oraz oczyszczaniu skóry z zaskórników za pomocą płynów odkażających i peelingu enzymatycznego lub ziarnistego.
Na ogół nie wywołuje poważnych objawów chorobowych. Niekiedy może powodować zapalenie gruczołu łojowego lub mieszka włosowego, uniemożliwiając wydzielanie łoju. Objawem jest wówczas stan zapalny, ból i powstanie ropnia (pryszcz ropny). Wrażliwe osoby odczuwają lekkie swędzenie skóry w miejscach przebywania nużeńców, zwłaszcza gdy te aktywnie wnikają w głąb mieszka lub gruczołu łojowego. Przyczynia się do powstawania wągrów (zaskórników). Odchody nużeńca mogą u niektórych osób wywoływać stany alergiczne. Jego obecność sprzyja zakażeniom bakteryjnym, zwłaszcza w przebiegu trądziku i zapalenia łojotokowego skóry.
Nużeńca można wykryć badaniem mikroskopowym zaskórników lub całych torebek włosowych umiejętnie wyrwanych pęsetą, zwłaszcza tych zaropiałych. Na końcówce (tej tkwiącej w skórze, po wewnętrznej stronie) wągra niekiedy zaobserwować można poruszającego się nużeńca. Jest trudno zauważalny gołym okiem z powodu podobnej barwy pasożyta do barwy masy rogowo-łojowej wągra.
Fragment tekstu Agaty Gałaj(kafeteria.pl)
Kto jest online
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 10 gości