Biolog.pl

Witam, ostatnio zastanawiam się nad wyborem kierunku studiów i intensywnie zaczęłam myśleć o fizjoterapii. Starałam się dowiedzieć jak najwięcej o plusach i minusach pracy jako fizjoterapeuta, ale nurtuje mnie jedna kwestia. Bardzo często spotykam się ze stwierdzeniem, że decydując się na fizjoterapię, muszę lubić pracę z ludźmi. Ok, to dość oczywista kwestia. Jednak sęk w tym, że jestem introwertykiem, rozmowa z drugim człowiekiem nie przychodzi mi łatwo (umiem słuchać i zrozumieć, ale niekoniecznie wejść w dyskusję). Czy taki małomówny fizjoterapeuta ma rację bytu? P
Często się uśmiecham, ponoć robię dobre wrażenie na ludziach (tak nieraz słyszałam i mam ogromną nadzieję, że to prawda), ale jedynym problemem jest to takie nawiązywanie relacji międzyludzkich - integracja, rozmowa etc.
Stąd właśnie takie może trochę psychologiczne pytanie, ale odpowiedź na nie wiele by dla mnie znaczyła. Czy osoba o introwertycznym charakterze może zostać fizjoterapeutą? Czy to jednak zawód dla ludzi bardziej. otwartych?

Pozdrawiam i liczę na jakąkolwiek odpowiedź. Dziękuję z góry

Oczywiście, ze tak . Powodzenia !

Nie cierpię jak ktoś kto mnie masuje, czesze, maluje mi paznokcie, czy wykonuje cokolwiek do czego moje zdanie nie jest mu szczególnie potrzebne bo sam wie co jak zrobić, na siłę utrzymuje konwersację. Lubię się wtedy wyciszyć i zrelaksować (o ile się da heheh) .Także dla mnie twoje milczenie byłoby plusem

W rozmowie z relacji fizjoterapeuta-pacjent można sie wyćwiczyć, jak i w innych zawodach medycznych. To specyficzny rodzaj kontaktu, nie musisz tu - ani nie jest to wskazane - odkrywać swojego życia przed kimś. Wielu introwertyków wybiera kierunki medyczne i nie radzą sobie oni gorzej

Dziwię się, czytając powyższe odpowiedzi.
Już na studiach i praktykach konieczna jest rozmowa z ludźmi. Na pierwszym roku jesteś wysyłana do zebrania wywiadu, a zebrać wywiad musisz rozmawiając z drugą osobą. A potem jest tego kontaktu coraz więcej.
Jak pracować z kimś bez nawiązania porozumienia? I nie chodzi mi o sztucznie i na siłę podtrzymywaną rozmowę.
Musisz sprawić, żeby pacjent Ci zaufał, otwarł się przed Tobą, przede wszystkim CHCIAŁ, żebyś z nim pracowała, a przychodząc do niego i milcząc albo dukając wymuszone pomruki raczej mało zdziałasz.
Owszem, są ludzie w zawodzie, którzy tacy są i albo są beznadziejni, albo wybitni. Problem w tym, że rozkład tych beznadziejnych do wybitnych to raczej 10:1.

No i wiadomo, swojego życia się nie odkrywa (no chyba, że się chce), ale odkrywanie swojego życia a umiejętność rozmawiania z ludźmi to jednak dwa różne tematy.

Pozdrawiam i radzę jeszcze przemyśleć czy warto.